Vanaf haar 14e jaar lijdt Paula, volgens therapeuten, aan een ‘dysthyme stoornis’. In een notendop is dit een vorm van depressie, waarbij lange perioden waarin je somber bent, kunnen worden afgewisseld door korte perioden waarin het wat beter gaat. Door verschillende (psycho)therapieën, coaching en zelfontwikkeling leert Paula met haar depressieve gevoelens om te gaan en gaat het al jaren (meestal) heel goed met haar. Ze
deelt haar levensverhaal en haar gouden tip hoe je toch kunt genieten van het leven, ondanks terugkerende depressieve gevoelens.

“Ik ben een groot voorstander van het delen van onze échte, eerlijke verhalen. Dat schept verbinding, en dat is iets wat ik prachtig vind (je zou bíjna kunnen zeggen: waar ik voor leef). Ik ben jarenlang bang geweest om mijzelf te laten zien, maar nu deel ik juist graag mijn verhaal met anderen, die misschien een stukje van zichzelf in mij herkennen. Ik geef je
in dit stuk een blik in mijn ziel waarin depressieve gevoelens, angst, onzekerheid en mijn zoektocht naar een vreugdevol en voldoening gevend leven, lang centraal hebben gestaan. Ik neem je mee in mijn zoektocht in de strijd om te overleven tijdens de dagen dat dat het moeilijkst was, in de hoop dat jouw leven er misschien een klein beetje mooier, lichter en vooral minder eenzaam van wordt. Ik heb ontdekt hoe ik meer kan genieten van het leven, authentiek mag zijn en mezelf mag laten zien en ik hoop jou hiermee te inspireren.

Perioden met ten volle leven vs. overleven

Ik vermoed dat de depressieve gevoelens begonnen vanaf het moment dat de hormonen in mijn lijf begonnen te rommelen. Al ruim mijn halve leven lang heb ik dagen waarin ik ten volle leef en goed in mijn vel zit, maar zijn er ook lange perioden waarin het leven voelt als óverleven. Dat ik de minuten aftel tot ik weer mag gaan slapen en daarin kan ontsnappen uit de werkelijkheid.

Depressieve gevoelens: een soort onverklaarbaar diep verdriet

Ik zal een poging doen om mijn gevoel te omschrijven tijdens die zware, grauwe dagen in mijn leven. Ik vind dat echt niet eenvoudig, want hoe geef ik de juiste woorden aan dit gevoel? Laat ik beginnen met het (vaak plotseling opkomende) drukkende gevoel op mijn borst: een fysiek voelbaar stekend en benauwend gevoel ergens midden in mijn buik. Ik krijg er letterlijk een nare smaak van in mijn mond. Dan mijn brein, dat lijkt op tilt te slaan: vragen die ik normaal gemakkelijk beantwoord zijn nu lastig en het maken van eenvoudige keuzes lijkt onmogelijk. Simpele dagelijkse handelingen zoals even gauw douchen, tandenpoetsen, in de kleren schieten, eten en de deur uit gaan zijn ineens een enorme opgave geworden. Na het ochtendritueel (dat ik op lichtere dagen fluitend uitvoer) voel ik me al doodmoe. En dit vind ik denk ik het heftigst: het continue intense gevoel van schaamte en onzekerheid. Ik vind het moeilijk me op deze dagen onder de mensen te begeven door een algeheel gevoel van schaamte bij alles wat ik doe, zeg of – simpelweg- ben. Woorden kan ik moeilijk vinden en gesprekken voeren vind ik lastig. En dan is er natuurlijk ook nog het verdriet. Het soort onverklaarbaar diep verdriet, want er is namelijk niks gebeurd en de wereld is nog hetzelfde als gisteren.

Een meisje dat zich normaal ontwikkelde – voor de buitenwereld

Jarenlang wilde ik mezelf het liefst verstoppen tijdens deze zware dagen. Op wat spijbelen en “schoolziekdagen” na was mezelf isoleren niet bepaald een optie. Ik was nou eenmaal leerplichtig, ík had altijd een bijbaan, een druk sociaal leven en ik zat in allerlei clubjes. De allerergste dagen bleef ik soms wel thuis, maar ik ontdekte al snel dat dit me sowieso niet ging helpen. Ik vond mijn uitweg in het spelen van ‘mooi weer’ en verschillende rollen. Mijn vrienden, familie en leraren zagen in mij een meisje dat zich normaal ontwikkelde, dat hobby’s had (ik zong, schreef, ging uit en sportte). Ik had een paar vriendinnen en vaak ook wel een vriendje. Waar ik kwam toverde ik een glimlach op mijn gezicht en de storm in mij verstopte ik voor iedereen. De Paula die ik werkelijk was werd door niemand gezien. De liefde en aandacht die ik ontving ging naar de versie die ik had gecreëerd en die de buitenwereld te zien kreeg. Dit gaf me een intens eenzaam gevoel, wat ik weer probeerde te doven met veel alcohol, overmatig eten (en daarnaast veel sporten om een beetje in shape te blijven), zelfpijniging en de zoektocht naar meer “liefde” om mezelf te vullen. Dit laatste maakte me een gemakkelijke “prooi” voor mannen, wat me helaas in ellendige situaties heeft gebracht. 

Depressie weren? Rust, regelmaat en creatief uiten

Door veel therapiesessies (met o.a. cognitieve therapie en EMDR-sessies om trauma’s te verwerken), het lezen van inspirerende boeken over o.a. je mindset en kwetsbaarheid en door gesprekken met anderen heb ik verschillende manieren gevonden om minder snel in een depressie te raken, triggers te herkennen en ook de zware dagen wat “draaglijker” te maken. Ook ben ik mezelf veel beter gaan begrijpen, accepteren en zelfs gaan waarderen. Ik leerde wie ik ben te omarmen en mocht gaan zien dat ik eigenlijk hele mooie eigenschappen had en diverse talenten. 

En de ‘schaduwkant’ om het zo even te noemen, heeft ook ruimte gekregen. Ik leerde om die niet meer voor iedereen verborgen te houden, maar uiting en ruimte te geven aan al mijn emoties. Ook leerde ik een andere manier van leven en zijn, waardoor die schaduwkant steeds meer naar de achtergrond verdween. Er zijn veel algemene, bekende dingen die zeker een positieve invloed hebben op mijn gemoedstoestand, zoals: rust en regelmaat, sporten, gezonde voeding, schrijven of mezelf op een andere manier creatief uiten, mindfullness en meditatie. Maar voor mij is vooral een andere manier van leven en denken een middel geworden om een dankbaar en bevredigend (en zelfs ‘gelukkig’, ook al vind ik dat een lastig woord) leven te leven vanuit mijn hart. En dit heeft alles te maken met het ervaren van verbinding met anderen. Met authentiek kunnen en durven zijn en daardoor echt gekend te worden en me geliefd te weten (door anderen, maar ook door mezelf), zoals ik ben.