Lieve lezer, lezeres,

Ik worstel. Ik worstel de afgelopen tijd met het bloggen. Terwijl het 1-jarig bestaan van Stella zoekt Rust bijna geruisloos aan ons voorbij gaat, worstel ik met het produceren van nieuwe, leuke, inspirerende verhalen. De moed vergaat me.

“Ik wist niet dat je nog zoveel worstelde met je mentale gezondheid”

Op een gegeven moment ben ik gaan luisteren naar anderen. ‘Wat vind jij van m’n blogs?’ Ik ben eens gaan rondvragen. Enkelen uit m’n directe omgeving zijn enthousiast. En dan vraag je verder. Naar een ander waarvan je dacht dat die fan was. En wat blijkt? Ze had maar 1 keer m’n blog gelezen. Het gaat verder. ‘Misschien schrijf je teveel vanuit je pijn’. Of ‘Ik wist niet dat je nog zoveel worstelde met je mentale gezondheid.’ Tot ‘je doelgroep, is die wel duidelijk?’. Vaak lief bedoeld, ik vroeg er zelfs naar. Maar ik wil liever niet horen dat het anders misschien beter kan. 

Stemmen om mij heen maken me onzeker

Ik vraag om me heen, kijk nog eens om me heen, en besluit dat ik angstig word. Ik besluit te luisteren naar de stemmen om mij heen. Het maakt me onzeker. Ik wil ieders advies goed opvolgen, maar ook weet ik ergens dat het me niet gaat lukken. Omdat ik eenmaal niet iedereen tevreden kan houden.

Waar ik in mijn blogs altijd strijd voor authenticiteit, vind ik het van belang dat jullie dit eerlijke verhaal ook van mij meekrijgen.

Bang om niet gezien te worden

Het bloggen an sich kan een hele worsteling zijn. Er komt veel op je af qua respons, of soms, misschien nog wel pijnlijker: de non-respons. Waar ik altijd wil slagen en m’n best wil doen het iedereen zoveel mogelijk naar de zin probeer te maken, kom ik er wederom pijnlijk achter dat ik daar niet toe in staat ben. Terwijl ik op social media gek gemaakt word door succesvolle coaches, succesvolle bedrijven en succesvolle andere mensen, voel ik me gekwetst. “Waarom ben ik niet succesvol? Waarom leest ‘niemand’ m’n blogs? Waarom blijft de interactie zo achter op Facebook en Instagram, terwijl ik m’n stinkende best doe?”

Een aap in een kooi met Instagram

Tot vorige week was ik verstrikt in een web van angstgedachten en leugens, getriggerd door anderen, getriggerd door social media. Nog steeds zijn er twijfels. Maar wat ik me realiseerde: ‘Ik wil geen aap in een kooi zijn om succes te krijgen.’ Iemand die met leuke filmpjes en ‘snacks’ iedereen probeert tevreden te houden op Instagram. De meest lompe en tenenkrommende filmpjes zie je voorbijkomen van mensen die hun best doen gezien te worden. ‘Hey, zie je mij? Hallo? Ik ben belangrijk hoor!’.

Wat is succes?

Ik kan daar niet meer tegen. Ik wil niet werken voor Instagram. Dan maar geen succes. What is succes anyway? (ik kwam erachter dat ik zelf de definitie van succes bepaal!)

Niet te hoeven posten op social media geeft rust

Een week geleden stopte ik met posten op Social Media, en wat blijkt? Niemand die een berichtje stuurt: ‘Hey, ik zie niks meer van je voorbij komen.’
Weet je wat ik ervoer tijdens die week ‘geen-social-media’? RUST! Niet te hoeven posten op social media geeft rust.

Worstelen met het negatieve stemmetje of andere stemmen

Niet meer durven bloggen daarentegen, omdat ik weer ervoer dat ik m’n blogs niet goed genoeg zouden zijn, dat voelt als onrust. Het oude, welbekende stemmetje ‘je bent niet goed genoeg’, stak weer akelig de kop op. Maar ik wil daar niet meer naar luisteren. Ik wil door. Het heeft me te lang tegengehouden.

Dus daarom hier tóch een blog, om weer wat moed te krijgen om regelmatig te gaan bloggen, omdat ik bloggen, zonder het opvolgen van allerlei goed bedoeld advies heel leuk vind! Maar dit keer dus zonder geweldige tips om jouw leven op te vrolijken.
Vandaag gewoon een echt verhaal van hoe ik de afgelopen tijd heb beleefd en hoe ik soms (ook) nog worstel met het negatieve stemmetje, of teveel luister naar de stemmen van anderen.

Worstelen is best oké (als je maar wint)

En weet je? Worstelen is best oké. Ik word er steeds beter in, en ben steeds vaker aan de winnende hand. Omdat ik altijd weer besluit om door te gaan, óndanks het negatieve stemmetje. Want ik laat angst of een semi-negatief zelfbeeld niet meer bepalen wat ik wel of niet doe. 

Hoe lang laat jij je nog tegenhouden door jouw negatieve stemmetje? Of door de stemmen van anderen? Wanneer ga jij doen waar je van houdt of waar je in gelooft, ook al ben je bang voor de reactie van anderen? 

Laat de stemmen om je heen je er niet van weerhouden te doen wat je wil doen. 

Liefs,

Stella