Voor de hopelozen en treurenden van hart

Wat voor nut heeft het leven?
Ik heb het gevoel dat ik niet mee doe. 
Wat heeft het voor zin? 
Ik voel me altijd k*t.

Het leven van een depressieveling gaat niet over rozen

Het gaat over dood,
kommer
en kwel. 

Over gal
en bitterheid. 

Over woede,
wrok,
machteloosheid
en boosheid. 

De zon niet meer kunnen zien schijnen

De zon niet meer kunnen zien schijnen.
Het licht niet meer zien.
De warmte niet meer voelen.

Alles wat zacht en mild mag zijn,
voelt droog,
hard
en stroef.

Alles wat luchtig mag zijn,
voelt als een strop.
Een verstikkende band,
die zich almaar nauwer om je hals sluit.

Er is geen lucht.
Geen adem.
Maar duisternis 
en verstikking. 

De dagen tikken voorbij

De dagen tikken voorbij, 
de uren verstrijken. 

Er is geen licht,
maar duisternis. 

De zon komt op,
maar in mijn hart blijft het zwart. 

Het gal in mij kan ik haast proeven,
zo ziek van ellende.

Er is geen hoop

Er is geen hoop.
Er is geen leven. 

Zo voelt het. 

Er is wél hoop, alleen voel ik het niet

Maar ik weet:
Er is wél hoop.
Alleen ik voel het niet.

Er is wél licht, 
al ervaar ik het niet. 

Er is wél leven,
ook al zie ik het niet.

Op zoek naar het lichtknopje

Geblinddoekt als ik ben, 
tast ik rond in het duister.
Op zoek naar het lichtknopje.
Maar ik vind het niet.

De paniek slaat toe. 
De angst slaat me om het hart.

Heel even,
voor een moment weet ik het niet meer. 
Hoe lang dat moment is, 
weet ik ook niet. 

Die hand op mijn schouder

Maar wat ik wel ervaar
is die hand. 
Op mijn schouder.
Die mij liefdevol op het lichtknopje wijst.
Ik was heel dichtbij!
Maar zag het niet.

Mijn hand raakt het knopje,
eerst zacht, dan heel hard. 

Het licht springt aan.
Er is weer licht.

Gelukkig.

En hoop doet gloren.
Niet veel, maar een beetje. 

Ik was dus toch niet alleen

Ik was dus toch niet alleen,
daar in de duisternis.

Die hand was er al die tijd.
Het lichtknopje ook.

Ik moest alleen nog maar vertrouwen op die hand. 
Dat die mij zou leiden naar het licht. 

Het licht is weer aan,
en ik kom weer bij.

Ik voel me wat luchtiger en vrij. 
En dan hoor ik:
‘Jij bent van Mij!‘

***
Je kunt diep zitten, heel diep, als je depressief bent.
Ik weet hoe je je voelt;  ik heb zelf regelmatig met doodsgedachten geworsteld.
Maar weet dat er altijd hoop is. Al zie je het niet meer zitten: Ik geloof dat Jezus daar is, om jou liefdevol te begeleiden naar een hoopvolle plaats. En die plaats is in jouw hart. Als je hem toelaat jouw licht te laten zijn, dan wil Hij dat. Hij wil niets liever dan bij jou zijn. En jou omarmen.
Alleen, als jij hem toelaat. 

Liefs,

Stella